#5 Hoe een goed gesprek met mijn pasgeboren baby de borstvoeding redt

In deze Oermoeder Inspiratie neem ik je mee naar de eerste dagen waarop de vliegende start van ons borstvoedingsavontuur van het één op het andere moment veranderd in frustratie en lichamelijk ongemak. Een verhaal over hoe ik uiteindelijk de rust en het vertrouwen vind om op een bijzondere manier in gesprek te gaan en contact te maken met mijn pasgeboren baby.

We mogen naar huis!

Nadat onze eerste nacht samen goed is verlopen, de borstvoeding goed op gang is gekomen en Nina het heel goed doet, mogen we naar huis van het personeel van de geboortekliniek Bumi Sehat. We worden over een week terug verwacht voor een eerste check-up, zodat we kunnen zien of Nina goed groeit en alles zich goed ontwikkeld.

Vol van vreugde en dankbaarheid gaan we naar huis. Nu niet meer met zijn tweetjes, maar als gezin. Natuurlijk ook wat zenuwen, want opeens is er geen (medische) hulp meer die meteen komt kijken als er iets is of waar we met onze vragen meteen terecht kunnen. Gelukkig stapt mijn moeder die dag ook op het vliegtuig en zal ze de volgende avond bij ons zijn. Vol vertrouwen komen we thuis en laat ik Nina het huis zien waar zij nu woont.

Zonder twijfel aan de borstvoeding

Ik heb mij vanaf het begin al verheugd op de borstvoeding. Geen idee wat ik er precies van kon verwachten, maar het had voor mij iets magisch en puurs. Door borstvoeding je baby laten groeien, alle nodige voedingsstoffen worden vanzelf aangeleverd en het mooie intieme contact. Ik twijfelde dan ook geen moment dat het niet zou lukken. Het was gewoon een gegeven dat ik borstvoeding zou geven, punt. Ik had uiteraard wel de verhalen gehoord dat het ook anders uit kan pakken, maar ook hier had ik weer volledig vertrouwen in moeder natuur en mijn lijf. Ik was zelf zo overtuigd (of naïef 😉 ) dat ik niet eens een flesje of kolf had aangeschaft. Dat zou toch niet nodig zijn in het begin? Ik ga toch borstvoeding geven? Totdat…

Oef, dat doet best wel pijn

Vanaf de geboorte wist Nina meteen hoe ze moest drinken en kwam de borstvoeding goed op gang. Het was natuurlijk even zoeken naar de houding en hoe ik dat kleine frummeltje moest aanleggen en vasthouden, maar dat ging met elke voeding beter. Nadat we thuis waren, begon ik ’s avonds steeds meer pijnlijke druk te voelen op mijn borsten (dames die het hebben meegemaakt, jullie weten meteen wat ik bedoel). Aah….de stuwing…daar had ik natuurlijk wel van gehoord, maar altijd gedacht: “ach, als ik de bevalling heb doorstaan, dan is die stuwing toch niks om je druk over te maken”. Toch gaat het steeds meer pijn doen én wat nog lastiger was, is dat Nina niet goed meer kan drinken. Ze kan niet goed aan happen en wordt enorm gefrustreerd en boos als ze niet meteen kan drinken. Oei, dit begon er toch anders uit te zien dan mijn ideaalbeeld.

Hulp is daar…

De voedingen veranderen langzaam van rustmomentjes in stressmomentjes. En dat het donker wordt en nacht is, helpt ook niet mee natuurlijk. In de ochtend komt er gelukkig een goede vriendin langs met een handkolf, zodat ik de ergste druk eraf kan kolven. Hopelijk kan Nina nu weer goed drinken.

De druk gaat er inderdaad van af en dat is een hele opluchting, maar voor Nina is het hiermee niet opgelost. Zij kan nog steeds niet goed drinken en raakt hoe langer, hoe meer gefrustreerd. Zij krijgt natuurlijk ook honger en ik begin met nu wel zorgen te maken, want ze moet wel melk binnen krijgen. Nu weet ik ondertussen dat pasgeboren baby’s gerust een tijd vooruit kunnen met de reserves en van de eerste voedingen die ze binnen had gekregen. Maar toen, op dat moment is elk uur zonder voeding een uur te lang. Wat moeten we doen? Blijven proberen met als gevolg dat ze weinig tot niks binnenkrijgt? Een fles met afgekolfde melk gaan geven? Maar dan komen de zorgen dat ze hierdoor misschien niet meer aan de borst kan of wil drinken. En het kolven wil nog niet echt goed lukken…

Toeval of had het zo moeten zijn?

Nu wil het toeval (of is het zo bedoeld 🙂 ) dat mijn moeder een pakketje had meegegeven aan mijn nichtje die aan het eind van mijn zwangerschap op bezoek kwam. Een klein pakketje met wat eerste ‘hulpmiddeltjes’ en belangrijke items, mocht de baby eerder geboren worden dan dat mijn moeder zou arriveren. En wat had zij toevallig mee gekregen van een bevriende kraamverpleegkundige? Een voedingsspuit. Ik had er nog nooit van gehoord, maar dit is dus een spuit met gebogen plastic punt voor het bijvoeden van kleine hoeveelheden melkvoeding aan de borst. Geschikt voor vingervoeden en bijvoeden aan de borst met moedermelk.
Deze kraamverpleegkundige had gezegd: “Hier neem deze maar mee, je weet maar nooit of het nodig is”.

Mijn gevoel zegt dat we niet met de fles moeten beginnen, maar dat er een andere manier moet zijn. Opeens schiet het me te binnen dat we deze voedingsspuit hebben en ik zie voor me hoe ik die kan gebruiken. Steeds kleine beetjes moedermelk in combinatie met het zuigen aan mijn vinger, zodat Nina de inspanning moet doen om haar voeding binnen te krijgen.
Ik ga even snel op internet zoeken hoe en wanneer je deze voedingsspuit kan gebruiken en ik voel meteen de opluchting. Ik vind een duidelijk artikel waarin het inderdaad op deze manier wordt uitgelegd en we gaan aan de slag.

Finger feeding, het is teamwerk!

De euforie bij mijn man en mij is groot als we merken dat Nina gretig aan mijn pink sabbelt en wij de afgekolfde melk bij haar in de mond kunnen spuiten. Pfff…eerste horde is genomen. Nu dus maar opschrijven en goed bijhouden hoeveel ze drinkt en flink gaan kolven. Gelukkig zijn de hoeveelheden die ze moet drinken nog zo klein dat dit prima lukt.

Dan komt de volgende zorg om de hoek kijken. Als we zo bezig blijven, dan krijgt ze wel genoeg voeding binnen, maar dan wil ze straks misschien niet meer aan de borst drinken. Elke keer voordat we overgaan op de spuit, probeer ik eerst aan te leggen in de hoop dat ze gewoon bij mij drinkt. Helaas, telkens eindigt dit weer in frustratie en boosheid bij Nina, omdat het niet lukt. En gaan we weer over op de spuit.

Onze volgende hoop…mijn moeder landt op Bali

Ondertussen is mijn moeder goed geland en wat is dat fijn! Om haar te knuffelen, om haar Nina te laten zien en gewoon te weten dat zij de komende maand bij ons is. Ze wordt natuurlijk meteen op de hoogte gebracht van het voedingsavontuur en mijn hoop op de oplossing en haar inzicht als ervaringsdeskundige is groots. Ze kijkt mee en denkt mee, maar ook dit levert niet dé oplossing.

Mijn moeder is er én beschuit met muisjes op Bali

Spirit-to-spirit communicatie

Na nog een nacht en dus weer vele voedingen met de voedingsspuit begin ik toch wel een beetje wanhopig te worden. Het moet toch een keer gaan lukken? Opeens zie ik ons borstvoedingsavontuur niet meer zo rooskleurig in. Hier zal het toch niet mee eindigen?

En dan is daar die ingeving. “Dan vraag je toch aan haar waarom het niet lukt?” hoor ik in mijn hoofd. Ik word stil en voel wat dit te betekenen heeft. Ik herinner met een meditatie oefening die ik heb geleerd van Prof Suryani, onze samenwerkingspartner destijds bij Stichting Sukacita. Zij is naast psychiater ook gespecialiseerd in hypnose en meditatie. Zij heeft tientallen boeken geschreven en duizenden meditaties verzorgd. Ook heeft zij haar eigen methode ontwikkeld waarmee je met iemand kan communiceren op het niveau van spirit. Zij noemt het dan ook spirit-to-spirit communication wat inhoudt dat je met iemand contact maakt op zielsniveau (via het onderbewustzijn of hoe je het wilt noemen). Een vorm van energetisch contact of telepathisch communiceren. En ik denk: ja waarom ook niet? Als we er zo niet uitkomen, laat ik dan op deze manier maar vragen waarom het Nina niet lukt om te drinken en wat zij nodig heeft. Niks te verliezen, alleen maar heel veel te winnen…

‘S avonds als Nina slaapt, ga ik op bed zitten met naast mij het wiegje van Nina. Ik ga in meditatie en volg de stappen die ik me herinner om contact te maken met Nina op zielsniveau. Ik vraag haar heel duidelijk om mij te laten weten waarom het niet lukt met drinken? Opeens voel ik een blokkade in mijn keel, alsof deze dichtgeknepen wordt. Ik voel frustratie, ik voel spanning en ik moet heel diep ademen om dit gevoel weer te laten zakken. Ik denk dat ik weet wat dit gevoel betekent en vraag haar wat ze dan nodig heeft. En opeens weet en zie voor me ik hoe we het moeten aanpakken. Het is me zo duidelijk en ik word helemaal emotioneel. Ik voel de spanning wegvloeien. Nina slaapt ondertussen rustig door en ik bedank haar voor deze waardvolle communicatie. Ik kom uit de meditatie en ik kan niet wachten tot Nina wakker wordt om dit nieuwe ‘weten’ toe te passen.

Wat heeft Nina mij verteld in ons gesprekje?

Natuurlijk komt meteen daarna de twijfel: Heb ik dit niet gewoon zelf verzonnen? Wat als het niet werkt?
Maar ik herpak me en vertrouw op de ingeving en leg aan mijn man uit wat ik heb ervaren en hoe we het nu moeten aanpakken. En daar gaan we. Vol spanning, maar ook vertrouwen passen we bij de eerst volgende voeding toe wat Nina mij heeft laten weten…en raad eens? HET LUKT! Ze drinkt aan de borst en het gaat goed!

Nu hoor ik jullie allemaal roepen: Vertel, vertel, wat heeft ze jou vertelt in jullie gesprekje 🙂 ?
Nina heeft mij tijdens de meditatie duidelijk laten voelen (door de sensaties in mijn eigen lijf) dat wanneer ik haar meteen aanleg, zij door de honger niet de rust heeft om te drinken. Dat haar keel dichtknijpt en zij dus niet kan drinken. Ze gaf aan (via de ingeving en beelden hoe het te doen) dat eerst de ergste honger gestild moet zijn en dat ze daarna gerust aan de borst verder kan drinken.

Door haar dus eerst een klein beetje melk te geven met de spuit was de ergste honger weg. Ook had ik vooraf wat extra afgekolfd, zodat de spanning op mijn borsten minder was en nu kon zij rustig drinken. Zo konden we langzaam de voeding met de spuit afbouwen en na 3 keer was het al niet meer nodig en waren we terug bij volledige en relaxte borstvoeding! Wat een overwinning, wat een vreugde!

Wat een overwinning!

Vertrouwen op jezelf én op een hoger bewustzijn

Uiteindelijk heeft het maar twee dagen geduurd dat we met de spuit hebben gevoed, maar ik kan je vertellen, het voelde alsof het twee weken waren 😉 . Nadat het allemaal goed is afgelopen en de borstvoeding soepeltjes verloopt, ben ik ook dankbaar voor wat er is gebeurd. Want dit heeft mij vertrouwen gegeven in het openstaan voor mijn gevoel, voor ingevingen die misschien niet logisch zijn vanuit je denken. Voor de mogelijkheid om te communiceren op een diepere laag en deze waardevolle inzichten te gebruiken in de praktijk.

Pas in 2018, als Nina anderhalf is besluit ik om de opleiding tot Luisterkindwerker te gaan doen. En mede door deze bijzondere spirit-tot-spirit communicatie met Nina, toen ze 4 dagen oud was, weet ik uit ervaring dat er zoveel meer mogelijk is. Dat wij kunnen rekenen en vertrouwen op een hoger bewustzijn, op een schat van informatie én dat we vaardigheden hebben die we in het huidige dagelijkse leven zo zijn vergeten.

Nu weet en snap ik beter dat ik toen in de energie heb afgestemd op Nina en dat ik via mijn lijf (helder voelen, helder weten en helder zien) haar boodschap heb vertaald in hoe het voor haar voelde en wat zij nodig had. Ook zonder deze kennis en de opleiding, kon ik dus al afstemmen. Puur omdat ik erin geloofde, ervoor open stond en het gewoon deed.
Dat ik nu als Luisterkindwerker anderen mag helpen met het vertalen van deze boodschappen, is een groot voorrecht!

Wij zijn in ‘gesprek’

Heb jij een bijzonder ervaring gehad met jouw intuïtie? Of in de communicatie met jouw baby of kind? Of sta je ervoor open om dit te leren?
Want weet dat iedereen dit kan, jij ook!

Mocht je vastlopen met jouw kind (of zelf) en nu behoefte hebben aan helderheid en praktische handvatten, dan kan je hier een Luisterkind-afstemming aanvragen.

Leuk dat je weer mee hebt gelezen en tot de volgende Oermoeder Inspiratie!


Warme groet uit Bali,


In deze blog vind je mijn Oermoeder Inspiratie uit Bali. Ik deel mijn belevenissen en ervaringen over het moederschap. Niet vanuit de boekjes of de richtlijnen, maar vanuit het hart. En over hoe dat nou gaat, opvoeden en opgroeien in Bali.


Wil je meer weten over waar ik me nu mee bezig houdt op Bali? Lees hier meer over mijn werk als Luisterkindwerker.

About Marieke Nijland

Hoi, ik ben Marieke Nijland. Luisterkind-werker, leerkracht speciaal beweginsonderwijs & oprichter van Stichting Sukacita. In 2019 heb ik de opleiding tot Luisterkindwerker gevolgd bij grondlegger Diana Hendriks - van Beaumont. Luisterkind is een prachtige en zachte methode om écht te luisteren naar wat iemand te vertellen heeft. Een methode die iedereen een stem kan geven, ook diegene die het zelf niet goed kunnen verwoorden. En door één belangrijk moment een luisterend oor te bieden, er volledig zonder oordeel te zijn voor iemand, kan die persoon nieuwe stappen zetten en nog meer uit het leven te halen. Een mooie samenwerking, toch?

Leave a Comment

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *