In deze Oermoeder Inspiratie neem ik je mee naar de laatste momenten als moeder-to-be waarbij we vol verwachting afwachten wat er te gebeuren staat. Op naar het begin van het echte moederschap buiten de buik en hoe we daarin hulp krijgen van een onzichtbaar team van 4. Een verhaal over bevallen op Bali, dus als je daar niet zo comfortabel mee bent, dan sla je deze Oermoeder Inspiratie liever over 😉 .
Vol verwachting
Daar zit je dan met je hoogzwangere buik te wachten. Zo’n beetje elke dag een appje naar het thuisfront en af en toe een foto van de buik om te laten weten dat er nog niks is gebeurd. Ik weet nog goed dat ik dat gevoel zo bijzonder vond. Letterlijk en figuurlijk vol verwachting op wat er gaat komen. Want waar wacht je op? Hoe weet je überhaupt dat het begint, als je het nog nooit hebt mee gemaakt? En hoe gaat het lopen? Hoe ga ik hier doorheen komen? Je hebt geen houvast, geen datum waar je naartoe werkt, geen vaststaand stappenplan wat je kan volgen. Alleen maar volledige overgave. Maar net als Pipi Langkous had ik er het volste vertrouwen in: “Ik heb het nog nooit gedaan, dus ik denk wel dat ik het kan!”
Met 39 weken zwanger ben ik op dinsdag nog naar de zwangerschapsyoga gegaan en hadden we de wekelijkse check-up gehad bij Bumi Sehat, waarbij alles goed was en het duidelijk was dat de kleine nog steeds ingedaald en in goede positie lag, voor zover ze konden voelen. Vol goede moed ben ik van plan om donderdag ook weer naar de yoga te gaan, maar toch zegt iets in mij dat het misschien beter is om deze over te slaan. Ik blijf thuis en ben wat onrustig. En ja hoor, ‘s avonds begint er iets te rommelen. Maar is dit het nou? Of zijn dit de valse oefen-weeën? Ik weet het niet, overgave maar weer.
Is het dan echt begonnen?
Ik probeer ‘s avonds nog wat te slapen, maar rond middernacht kan ik me er niet meer aan overgeven. Er is toch echt wat gaande. Wat doen we? We bellen de kliniek en vertellen hoe het ervoor staat. Ze geven aan dat we mogen komen om te checken en als we willen, kunnen we daar blijven voor de nacht, want er zijn genoeg kamers vrij. Dat geeft rust en we gaan met onze tassen op pad. Bij het weggaan sta ik nog even stil bij de deur. Waarschijnlijk de laatste keer dat we hier met z’n tweetjes weg gaan, straks komt er een derde persoontje met ons mee naar huis. Wat een gek idee!
Bij de kliniek aangekomen checken ze hoe alles er voor staat en bevestigen ze dat het echt begonnen is, al heb ik nog maar 2 centimeter ontsluiting. Waarbij ze benadrukken dat het dus echt nog lang kan duren en dat ik maar zoveel mogelijk moet proberen te slapen. Uhm…ja hoor, maar natuurlijk. Gaan slapen als je hele lijf het bevallingsproces op gang heeft gebracht, je geen idee hebt hoe intens het gaat worden en je bent in de bevalkliniek op en vreemde kamer. Oja, en dan ook nog tussen door die weeën die steeds wat heftiger worden. Slapen komt er dus niet van voor mij. Voor mijn man trouwens wel, die doet nog lekker een dutje op het andere bed in de kamer 😉 .
Mijn goede vriendin komt meteen midden in de nacht langs, die kon ook niet slapen nu ze wist dat het begonnen was. Zo zitten we daar samen in het donker en heel zachtjes pratend om niemand wakker te maken. Na een tijdje gaat zij weer naar huis en neem ik nog wat rust die nacht. Ik kan in iedere geval wat uurtjes rustig liggen en doezelen.
We puffen rustig de dag door
In de ochtend komt er nog een goede vriendin langs met wat krachtvoedsel en morele ondersteuning. Heerlijk zo, deze fijne vriendinnen in de buurt. Even in het Nederlands kletsen, even afleiding. Verder houd ik met bezig met het volgen van mijn lijf, loop wat rond buiten in de tuin en moet steeds meer mijn aandacht richten op het opvangen van de weeën. De weeën worden heftiger en komen sneller, maar we zijn nog lang niet over de helft. 4 centimeter ontsluiting, dus de verloskundigen laten mij vooral lekker met rust.
Ondertussen komt er wel een doula langs. Zij is als vrijwilliger een aantal weken aanwezig bij de kliniek om ondersteunging te geven aan vrouwen die bevallen. Ik neem haar aanbod dankbaar aan. Ze geeft ontzettend fijne ondersteuning geeft bij de weeën, die me masseert en die mijn man laat zien en ervaren hoe hij kan helpen om mij te ondersteunen bij het opvangen van de weeën. De uren kruipen voorbij en ik puf mezelf door de dag heen. Tegen het einde van de dag, wanneer het avond begint te worden, slaat de vermoeidheid wel toe. Ook omdat we nog niet veel verder zijn dan 5 of 6 centimeter ontsluiting. Maar de verloskundigen verzekeren mij dat ik goed bezig ben en dat het de goede kant op gaat, zeker voor een eerste. Ondertussen is er nog een ander vrouw in de kliniek gekomen die ook op het punt staat om te bevallen.
Er is verder weinig bemoeienis van de verloskundigen en dat is aan de ene kant fijn, aan de andere kant voelt het soms opeens alsof ze me een beetje vergeten zijn. Niet is minder waar, want ze komen regelmatig even checken of de hartslag van de baby goed en houden alles goed in de gaten, op afstand. Dan gaat ook de vrouw in de andere kamer nog eens veel vlotter en staat zij op het punt nu echt te gaan bevallen. Ik weet nog dat ik dacht: “Hé, dat is ook niet eerlijk. Ik was hier eerder.” Net alsof ze netjes in de rij moet wachten op haar beurt… ach, je denkt niet helemaal meer helder als je op het punt staat een kind op de wereld te zetten 😉 .
Ondertussen moet ik al mijn aandacht erbij houden om de weeën door te komen. Het is nu wel echt heftig en zwaar. Maar op de één of andere manier kom ik er steeds weer doorheen, met de geweldige support van mijn man, de doula en mijn vriendinnen. Het lukt me om in vertrouwen over te geven en mijn lijf te blijven volgen in dit proces. Dan volgt de bemoedigende opmerking van de verloskundige die zegt dat het deze dag echt nog wel geboren gaat worden. Nou, kom maar door!
Ondertussen is het rond 10 uur ‘s avonds en breken de vliezen. Ibu Robin Lim, de oprichter van Bumi Sehat en meest ervaren en kundige verloskundige die ik me kan wensen voor deze fase, is ook op de hoogte gebracht. Ze woont vlakbij de kliniek en komt meteen om een kijkje te nemen en ze zegt dat ik het fantastisch doe. Dat geeft hoop! Zij gaat daarna naar de andere kamer naast mij om te helpen bij de bevalling daar.
En dan herinner ik me die droom…
Ik kijk nog eens op de klok en het is half 11 en opeens besef ik: onze kleine komt pas na 12 uur, want dan is het 2 september. En dan kan ik me eraan overgeven dat het nog even duurt. Met vertrouwen en een nieuw soort rust laat ik allemaal maar gebeuren.
En ja hoor, iets na 12 uur middernacht voel ik toch echt steeds meer druk en wil ik weten hoever het is. Na een snelle check is het duidelijk dat ik volledige ontsluiting heb en kan ik mij gaan klaar maken voor de laatste fase. Ik weet nog dat ik opeens rond keek in de kamer en de hele bevalkamer vol stond met mijn man, een aantal verloskundigen, personeel van de kliniek, mijn twee Nederlandse vriendinnen, een doula en Robin Lim. En daar moest ik dan gaan persen. Het bijzondere is dat ik me geen moment ongemakkelijk voelde of dat ik wilde dat iedereen weg ging, terwijl ik dat van te voren had gedacht dat ik er liever zo weinig mogelijk mensen bij zou hebben. Het was een liefdevolle en rustige verzameling van mensen, die hier waren om mij te steunen. Het voelde warm en veilig. Ik weet nog dat ik na de eerste keer persen als grapje zei dat ik nu toch wel een beetje last had van plankenkoorts nu het er het op aankwam en iedereen daar vol verwachting stond te kijken.
Robin Lim vroeg nog snel aan mij man welk geloof wij hadden en terwijl ik aan de laatste perswee begin, start iedereen in de kamer het Hindu Gayatri mantra te zingen en wordt er een liefdevol welkom moment gecreëerd voor onze kleine. Na een intense perswee kwam onze kleine ter wereld. Liefdevol opgevangen door de doula en toen Robin snel had gecheckt of alles in orde was, kregen we dit kleine wezentje meteen in onze armen. Zo klein, zo bijzonder, zo levend, zo compleet als mensje…. Met grote zwarte ogen en een bos zwart haar kijkt het ons helder aan… ongelofelijk, wat een moment!
En toen vroeg iemand of het een meisje of een jongen was. We kwamen allebei uit onze roes en beseften dat we dat nog helemaal niet weten. Mijn man kijkt snel en wat blijkt: het is een meisje! Even verrast, blijkbaar toch een beetje van uit gegaan dat het een jongentje was 🙂 . Maar het klopt meteen, de naam die we hadden uitgekozen voor een meisje en het wezentje in mijn armen. Daar is onze Nina. En inderdaad, om 12.30 geboren op …..2 september, zoals ze al had laten weten!
Mama, Nina én haar onzichtbare team van 4
Ik mag gaan liggen, ze leggen Nina op mijn borst en ze weet zelf meteen de borst te vinden en begint gulzig te drinken. Er gebeurt nog van alles om ons heen, maar daar ben ik niet zo mee bezig. We zijn verwonderd en helemaal in beslag genomen door dat ze er nu is. Ik krijg nog een kruidendrankje wat helpt bij de nageboorte en ook dat gaat zonder probleem. De placenta wordt opgevangen in een kom en komt naast ons op bed te staan. Het is heel normaal bij Bumi Sehat dat de placenta in ieder geval een aantal uur mag uitkloppen. Er worden wat bloemen bij gelegd en zo zijn we nog mooi compleet; mama, Nina, navelstreng en moederkoek.
In het Balinese geloof wordt elke kind vanaf de conceptie vergezeld door een onzichtbaar spirit team van 4 broers/zussen. De placenta representeert hierbij één van de 4 ongeziene broeders/zusters van het kind en is ook meteen de belangrijkste. De drie anderen zijn in de materiele vorm: bloed, vruchtwater en vernix (de huidsmeer bij de geboorte). Dit spirit team van 4 zijn gedurende het hele leven als beschermers aanwezig. Niet zomaar iets om luchtig en nonchalant mee om te gaan dus. Vandaar ook deze liefde- en respectvolle behandeling voor onder andere de placenta.
Langzaam gaat iedereen weg en worden we met rust gelaten. En zo liggen we dan, onze eerste uurtjes samen. Zij helemaal naakt op mijn borst, met een mutsje op, lakens over ons heen, placenta in een kom ernaast en geen bemoeienis. Het is stil, donker en vredig. We slapen zelfs wat uurtjes en bij de wakkere momenten verwonderen we ons over dit wondertje.
Vol verwondering
Pas ‘s ochtend rond een uur of 6 komt het personeel om, na overleg met ons, de navelstreng door te knippen en Nina te meten en te wegen. Ik ben zo dankbaar voor deze rustige start die we samen mochten hebben. We worden geholpen met verhuizen naar één van de uitrustkamer, zodat de bevalkamer weer vrij komt voor een volgend geboortewonder. Nina heerlijk ingebakerd, als een bundeltje joy in mijn armen. Strompelend de oversteek makend van nog geen 20 meter van de ene kant van de kliniek naar de andere kant, voel ik wat een topprestatie mijn lijf heeft geleverd. Wow, dat is niet mis. Maar wat een wonder heeft zich in en door mijn lijf afgespeeld. Volledig op eigen kracht, met vertrouwen in Moeder Natuur én met de houding van Pippi Langkous 😉 !
Als we rustig geïnstalleerd zijn in de andere kamer, die wat comfortabeler is dan de bevalkamer, geven we ons over aan de vermoeidheid en rusten wat uit. We kunnen er niet genoeg van krijgen om naar haar te kijken. Nina drinkt goed, slaapt rustige en ziet er heel tevreden uit. Mijn man gaat nu snel naar huis met de placenta om deze op ceremoniële wijze in onze tuin te begraven.
Kraamkado in aantocht
Volgens de standaard procedure van Bumi Sehat moeten we nog één nachtje in de kliniek blijven na de bevalling. Als alles dan goed gaat met Nina en met de borstvoeding mogen we de volgende dag naar huis. En perfect daarop aansluitend, zal de dag erna mijn moeder landen op Bali om een maand lang bij ons te zijn. Het mooiste kraamkado dat wij ons kunnen wensen!
Nou, dit is dan mijn bevallingsverhaal. Nooit gedacht dat ik dit zo zou delen, maar het voelt goed om over deze mooie gebeurtenis te vertellen.
Hoe was jouw bevallingsverhaal? En heb je dit met veel mensen gedeeld of houd je het juist liever privé? En heb jij iets speciaals gedaan met de placenta?
Ik ben benieuwd naar de verhalen hoe jullie kleintjes ter wereld zijn gekomen. Want laten we eerlijk zijn, elk wezentje dat geboren word is toch een wonder? Op welke manier je dat als vrouw ook doet, het ís een wereldwonder en daar mogen we onszelf best wat meer credits voor geven!
Leuk dat je weer mee hebt gelezen en tot de volgende Oermoeder Inspiratie!
Warme groet uit Bali,
In deze blog vind je mijn Oermoeder Inspiratie uit Bali. Ik deel mijn belevenissen en ervaringen over het moederschap. Niet vanuit de boekjes of de richtlijnen, maar vanuit het hart. En over hoe dat nou gaat, opvoeden en opgroeien in Bali.
Wil je meer weten over waar ik me nu mee bezig houdt op Bali? Lees hier meer over mijn werk als Luisterkindwerker.
