Er gebeurt een hoop op het moment in de wereld, in onze samenleving. Alles wat we ooit normaal vonden, lijkt te veranderen. Er is angst, weerstand en zorgen over waar het naartoe gaat. Bij deze een overdenking die ik met jullie wil delen. Vanmorgen las ik namelijk dit stuk tekst uit het boek ‘Intuïtieve ontwikkeling’ van Linda Keen:
Indien het ideale geval zich voor zou doen dat iedereen binnen zijn eigen aura (ruimte) zou blijven, is er weinig kans op dat de ene mens de ander overheerst of manipuleert. De mensen zouden niet langer het slachtoffer zijn van elkaars machtsspelletjes. Ook was het zo dat als iedereen het geluk had over zijn of haar eigen ruimte te kunnen beschikken, dat een optimale situatie zou zijn om af te stemmen op je eigen informatie, je eigen innerlijke stem. In een dergelijke situatie verdwijnt de verwarring. Iemand kan duidelijk voelen wat hij of zij echt voelt, in plaats van wat we zouden moeten voelen volgens de norm.
Sommige leerlingen vonden deze theorie niet realistisch; ze brachten ertegenin dat de mensen zo geïsoleerd en afgesneden raakten van elkaar. Maar Kitty weerlegde dit met een interessante gedachtegang.
‘Communicatie wordt juist versterkt door meer afscheiding aan te brengen, want op die manier krijgen de mensen beter de gelegenheid zichzelf te zijn. Als ik me veilig en zelfverzekerd voel, is het veel waarschijnlijker dat ik goed communiceer.’
En ik stopte plotseling met lezen. Ik moest naar mijn bureau om deze verschillende situaties te tekenen, van mensen die dicht bij elkaar staan en mensen die afstand houden. Hoe ziet dat eruit? We zijn allemaal veel groter dan ons fysieke lichaam. Omdat we het met onze fysieke ogen niet kunnen zien, wil niet zeggen dat het er niet is 🙂 . Ik begon met tekenen en speelde met wat kleuren en verschillende lagen. Ik kan zelf geen aura’s zien, dus pin me er niet of vast of dit klopt…ik kan wel verschillende energielagen voelen en dit ontstond:
Feeling a bit mixed up?
Ik heb deze tekeningen gemaakt om te zien hoe snel je in elkaars energie opgaat. Hoe verward je kunt zijn als je helemaal in de ruimte van iemand anders bent en hoe alles ook een beetje rommelig kan worden. Het is dus helemaal niet vreemd dat je je moe voelt, verward of niet meer weet of deze gevoelens van jou of van iemand anders zijn.
Nu hebben deze twee poppetjes nog een mooie en vrolijke aura om zich heen met frisse kleuren en zijn in een goed humeur. Kun je je voorstellen hoe het eruit ziet als twee mensen met een hoop boosheid, frustratie en angst elkaar ontmoeten? Ik heb ze niet getekend, maar ik zie het zo voor me. Geen vrolijk plaatje…
En stel jezelf nu eens voor in een voetbalstadion met duizenden mensen, waarvan de ene helft euforisch is en de andere helft zwaar gefrustreerd…Of in een overvolle trein met mensen die in alle vroegte (en haast) op weg zijn naar hun werk…Of een grote groep kinderen die de hele dag op elkaars lip zitten in een klaslokaal…
Social distance een positieve leerervaring?
Opeens besefte ik dat we van social distance ook een positieve leerervaring kunnen maken. Momenteel wordt social distance ingezet (met een intentie gebaseerd op angst), omdat je niet ziek wilt worden of iemand anders niet ziek wilt maken. De meeste mensen zijn het hiermee eens en vinden dat dit de beste manier is om de virus pandemie te overwinnen. Er is ook een groep mensen die dit echter als een negatief aspect ervaren van het ‘nieuwe normaal’, de ‘nieuwe samenleving’ die op dit moment wordt gecreëerd.
Het is een feit dat de maatschappij nu veranderd, dat er aanpassingen komen om dingen weer te kunnen opstarten. Het is echter aan jou hoe je ermee omgaat of hoe je deze nieuwe standaard die wordt geïmplementeerd, benadert.
Wat als we er vanuit een positief perspectief naar zouden kunnen kijken? Wat als we het aanpakken als een uitnodiging om (weer) te leren wat onze werkelijke aard is? Om onze echte ‘grootte’ (= grootsheid 🙂 ) te ontdekken? Om je eigen ruimte te leren beschermen? Om je op je gemak te voelen met je eigen ruimte? Om de ruimte van iemand anders te erkennen? Misschien kunnen we kinderen in deze tijd leren wie ze echt zijn, wat hun ware ‘lichaam’ is, wat van hen is en wat van hun vrienden is?
En we noemen het….respectful distance
In plaats van social distance zouden we het respectful distance kunnen noemen. En kun je er elke keer weer voor kiezen om die ruimte niet uit angst voor de ander te nemen, maar juist met de intentie van respect en Liefde voor jezelf én de ander.
Kunnen we dan nooit meer dichtbij elkaar zijn? Moeten we altijd afstand houden, van iedereen? Neeee, natuurlijk niet. Maar we hebben wel de tijd nodig om dit (weer) te leren, te verkennen, te realiseren en onze Ware grootte in te nemen. Zodra we het begrijpen, als we onze eigen ruimte kunnen beschermen, weten hoe we ermee moeten werken en hoe we kunnen opschonen, dan kunnen we weer heerlijk samensmelten 🙂 . Máár nu met meer begrip en respect voor je eigen ruimte én die van de ander.
Steviger in onze (energie)schoenen
En hé, even terugkomend op de tekst uit het boek. Hoe mooi zou het zij als we dan allemaal de gelegenheid krijgen om echt onszelf te zijn, ons weer bewust te worden van onze eigen innerlijke stem? Hmmm, dan zou ik als Luisterkindwerker waarschijnlijk niet zoveel werk meer hebben, maar goed, dat neem ik dan maar al te graag voor lief 😉 .
En als we dan steviger in onze (energie)schoenen staan, zou de verwarring dan verdwijnen? Zouden we ons dan niet meer zo gemakkelijk door een ander laten overheersen of manipuleren?
Ik kan het je niet beloven, maar wat zou dat mooi zijn. Er zouden dan meteen een heleboel andere problemen ook opgelost zijn 😉 .
Laten we het met elkaar eens een tijdje uitproberen. Respectful distance en het innemen van jouw werkelijke grootsheid. Ik kijk ernaar uit wat het teweeg kan brengen!
En pssst…als je nog eens naar de tekening kijkt van respectful distance, hebben we eigenlijk helemaal niet zoveel afstand op die 1,5 meter, hoor. Dat is maar een illusie 😉 !
Warme groet uit Bali,
Marieke
Luisterkindwerker
